Vandaag stond er een afspraak bij de tandarts op het programma. Half elf moest ik er zijn. Eerst thuis gewerkt voordat ik in de auto stapte.
Toen mijn tand een tijdje geleden afgebroken was en ik daarvoor bij de tandarts was, werd het al snel duidelijk dat het niet gerepareerd kon worden. Het resterende gedeelte moest getrokken worden en de vraag was welke oplossing ik wilde voor de lange termijn: implantaat of brug. Ik koos voor het laatste.
Hiervoor moest dus eerst de tand getrokken worden (gelukkig was er nog voldoende grip volgens de tandarts) en daarna een ‘rustperiode’ van zo’n twee maanden om het tandvlees te laten helen voordat een afdruk gemaakt kan worden voor de brug. Er werd een afspraak ingepland voor 20 minuten, en vandaag was het zover.
Twinitig minuten stond ik inderdaad weer buiten maar het was allemaal iets moeizamer gegaan dan verwacht. De wortel van de tand had zich blijkbaar stevig gehecht aan het kaakbot en er kwam wat meer kracht en gereedschap bij kijken voordat ik weer naar huis mocht. Met de opdracht een vol uur mijn kaken op elkaar te houden zodat het gaasje op de plaats van de verdwenen tand bleef zitten. Verder drie dagen lang zoveel mogelijk links kauwen.
Eenmaal thuis geregeld een paracetamol genomen en rustig aan gedaan. In de calls die ik in de namiddag had staan heb ik weinig het woord genomen omdat ik al snel doorhad dat praten af en toe het wondje weer opentrok en het weer ging bloeden. Voor het avondeten had Inge aardappelpuree met wat gepureerde groente. Dat viel goed weg te werken. En daarna niet al te laat naar bed gegaan.
Een hele opluchting dat het achter de rug is. Nu nog even duimen dat het niet gaat ontsteken.